Janusz Leon Wiśniewski - I odpuść nam nasze...
Niespiesznie prowadzona akcja, pełna refleksji pośród dygresji opisujących ówczesną rzeczywistość. Czytałem recenzję, która uczyniła z tego zarzut, mniej więcej taki: “po co te dygresje o PRLu?”. I to ten zarzut skłonił mnie do wybrania właśnie tej książki spośród kilku czekających na przeczytanie.
Łatwo wyjaśnić, po co. Po to, aby zrozumieć bohaterów, którzy nie są papierowymi bohaterami kreskówek. Są prawdziwymi ludźmi w konkretnych realiach, które częściowo warunkują ich myślenie i postępowanie. A powoli, bo tak płynie życie w więzieniu. Taka forma zwyczajnie pasuje. Tak ma być, to literatura, nie dziennik zdarzeń.
Poza tym są to rzeczy ciekawe niezależnie od fabuły. Opis sprzedaży karpi w Realu przed Świętami Bożego Narodzenia jest doskonały. Rozmowa telefoniczna córki z matką w czasie przygotowań do Wigilii to majstersztyk. “Słyszymy” tylko to, co mówi córka, ale dokładnie i natychmiast wiemy, co mówi matka. Majstersztyk — słowo, którego ku mojemu bardzo miłemu zaskoczeniu użył kiedyś mój syn. Imponderabilia, które dostarczają tak wiele przyjemności. W życiu i w tej książce.
Nie wiem i nie interesuje mnie, co w tej opowieści jest faktem, a co zmyśleniem, bo wszystko razem jest prawdziwe. Ludzko, psychologicznie, życiowo prawdziwe. I ta prawda pomaga zrozumieć, a nawet polubić. Bo zrozumienie prowadzi do wybaczenia, a wybaczenie do akceptacji.
Rozczarowały mnie jedynie nieścisłości chronologiczne i faktograficzne w ramach samej książki.1 Wydaje mi się, że zawiodła korekta, redakcja końcowa. Szkoda, bo takie drobiazgi psują odbiór. Podważają wiarygodność. Szczególnie w historii, bądź co bądź, kryminalnej. Jak ziarnko piasku w makowcu. Ciągle tak samo pyszny, a jednak coś zachrzęściło między zębami i dalej jemy ostrożniej.
Na koniec wypada powiedzieć, że to książka o zabójcy Zauchy. Barda.
1 Nie chcę tu pisać konkretów, żeby nie psuć lektury tym, którzy będą dopiero książkę czytać, ale zainteresowanym służę informacją w prywatnej wiadomości.
Wydawnictwo: Od deski do deski
Tagi
Nieśmiało zachęcam:
Komentarze
Więcej do czytania:
Cytuję losowo
O blogu
Umysłowy refluks. Osobisty magazyn zbłąkanych myśli, wypluwek z mniemaniami, drzazg spośród zwojów, niespodziewanych zapisków i notatków. Tak widzę i słyszę (więcej zmysłów nie pamiętam) świat. Nie twierdzę, że świat taki właśnie jest, nie twierdzę, że mam rację. Dlaczego jednak miałbym zawsze zakładać, że jej nie mam? Jest to przecie racja na miarę moich możliwości i jedyna, jaką mam. We łbie. Moja mała dzielna racja wśród wielkich kiełbi.
