Wózek

Obudziła się czymś zaniepokojona. Wysunęła dłoń spod głowy i spojrzała na zegarek — dopiero ósma, więc dlaczego nie czuje się senna? Jest zupełnie cicho, zza okna słychać  tylko monotonny szum deszczu, który powinien usypiać, a nie budzić. Przez ciężkie zasłony nie przedarłyby się promienie słońca, nawet gdyby było pogodnie.

04.09.2021

W drogerii

Humoreska

Ona, On i didaskalia w roli narratora, czasem chóru rodem z klasycznych dramatów greckich (jaka scena, taki chór).

11.10.2018

Misja

Najpierw trzeba się przemknąć podziemiami. W chłodzie i półmroku, kłapiąc podeszwami po pokrytej wodą posadzce. To niestety generuje hałas, odbijający się od betonowych ścian. Zdradza moją obecność. Maskuję usta i nos, naciągam gumki maski. Jak zwykle na początku mam wrażenie, że utnie mi uszy, ale po chwili elastyczne chrząstki małżowin dopasowują się i przestaję na to zwracać uwagę. Mam zresztą misję do wypełnienia, więc takie drobiazgi nie mogą mi zaprzątać głowy. Na głowę naciągam czapkę tak, że krzaczaste brwi opuszczają się na powieki. Trochę mi wtedy przesłaniają pole widzenia, ale to jeden z elementów emploi, które muszę przybrać na tę wyprawę — uwaga, jestem zły, trzymajcie się ode mnie z daleka!

24.01.2021