Takt

Robota młotkowego to nie zawsze jest taka prosta sprawa, jak mogłoby się wydawać. I nie mam tu na myśli ekwilibrystycznych popisów żonglowania pomiędzy uderzeniami lub zegarmistrzowsko precyzyjnych uderzeń. Myślę o przygotowaniu strefy wbijania.

Strefa wbijania (moje określenie, żeby brzmiało profesjonalniej) to miejsce, gdzie za pomocą młotka umieszcza się to coś, co umieścić trzeba. Na przykład drewniany palik w dobrze ubitym, utwardzonym lekkim betonem podłożu przysypanym kamiennym tłuczniem. Precyzja — jeden centymetr, bo później trzeba na dwustu dwudziestu pięciu milimetrach kwadratowych szczytu tego palika wbić gwóźdź¹.

Instruuję więc. Aby robotę swoją zrobić dobrze, trzeba przede wszystkim usunąć taką warstwę tłucznia, aby wbijany palik nie zszedł z właściwej trajektorii wbijania. Znaczy się cały tłuczeń z miejsca, gdzie będziemy wbijali. No właśnie, tym razem nie my będziemy wbijali, a ja będę wbijał.

Klęczę więc na tych kanciastych kamulcach, wygrzebuję gołymi dłońmi kamienny krąg, gdy wtem niespodzianie z zaskoczenia podchodzi jakiś młody kierownik, majster, czy inny funkcyjny budowlaniec. Nie znam gościa. Grzebię dalej w ubłoconych kamieniach, a on stoi pół metra ode mnie. Ja na kolanach, on stoi na rozstawionych nogach, łypiąc z wyżyn. Panisko. Zerknąłem w górę — uśmiechnął się. No rzesz kurwa! Co go tak śmieszy? I czego on tu stoi?

Cierpliwości starczyło mi jeszcze na jakieś dziesięć sekund.

- Chcesz pomóc? - pytam, tykając, bo raz, że gówniarz, a dwa, że na budowie to prawie standard. Wygodniej.

 - A co, to takie trudne? - próbuje się odgryźć chyba.

- Nie, ale tak stoisz tutaj bez sensu, to pomyślałem, że chcesz pomóc. - zirytowałem się, bo to kolejny raz, gdy ktoś tak nade mną stał, patrząc z góry. Tyle że poprzednio to był inny gość. Na tej budowie dobierają ludzi według jakiegoś klucza buraczanego? Empatia dyskwalifikuje? Nakręcam się wewnętrznie i po kolejnych dziesięciu sekundach, w czasie których kątem oka widziałem jego ubłocone buty, proszę grzecznie:

- Nie pomagasz, to wypierdalaj stąd! Nie masz nic do roboty?²

Gość, bez uśmiechu już, odwraca się i odchodzi, pozostawiając mnie z brudnymi łapami i dylematem: to ja byłem nietaktowny, czy to jemu taktu brakowało?

¹ Gwóźdź — słowo prawie równie ładne, jak źdźbło, ale jakoś niedoceniane. Może dlatego, że przeszłość ma nieciekawą. Choćby taki gwóźdź do trumny albo „to nie gwoździe cię przybiły, lecz mój grzech”. Z drugiej strony pozytywny „gwóźdź programu”. A źdźbło takie niewinne, delikatne.

² Tak naprawdę to tej prośby nie wypowiedziałem. Przeczekałem go, stymulując w tył zwrot tłuczniem rzucanym mu pod nogi. Może jednak powinienem był zapomnieć o kulturze i kazać mu wypierdalać?

Tagi

Nieśmiało zachęcam:

Komentarze