Nadużycie

Ludzie są bardzo nieumiarkowani i wszechstronni, jeśli chodzi o nadużywanie. Rozumiem to i zazwyczaj akceptuję. Jest jednak takie słowo, którego nadużywanie ostatnio mocno mnie mierzi. I nie mam na myśli „kurwy”, chodzi o zupełnie inne słowo, wydawałoby się, że zrozumiałe dla wszystkich. A jednak nie.

Wszyscy twierdzą, że myślą. A tak naprawdę, to tylko niektórzy i tylko czasami. Słyszę: „myślałem, że…” to, że tamto, kiedy mowa jest o tym, że ktoś coś sobie wyobraził, albo po prostu coś pojawiło mu się we łbie, albo czegoś się spodziewał, albo oczekiwał, albo zwyczajnie nie myślał o tym czymś w ogóle, a teraz tylko się usprawiedliwia.

Do jakości, szybkości, klarowności, poziomu czy paru innych ości mojego myślenia można mieć całkiem słuszne zastrzeżenia, jednak chyba przesadą byłoby posądzenie mnie o nadużywanie słowa „myślę” w odniesieniu do siebie. Mniemania nazywam mniemaniami, przypuszczenia przypuszczeniami, wyobrażenia omamami, często coś mi się tylko wydaje, często tylko domniemuję, zgaduję, spekuluję, kombinuję, albo nawet zwyczajnie wymyślam, ale nie przesadzajmy — to nie jest myślenie! I zdaje mi się, że wiem, co to jest myślenie.

Myślenie to nie tylko jakieś zwerbalizowane mniemanie, które świta nam w głowie. Myślenie to kojarzenie różnych faktów, ich analiza i wyciąganie wniosków. To proces, nie zdarzenie. Fakt, że ponoć większość myślenie odbywa się poza naszą świadomością, nie oznacza jeszcze, że całość, że zawsze i że u wszystkich. Symptomatycznym jest, że występuje zwykle w czasie przeszłym: myślałem, czyli już mi przeszło.

Mierzi mnie używanie słowa „myślę” w sytuacjach, które przypominają opis próby użycia klucza wiolinowego do otwarcia zamka w drzwiach. No nijak się nie da i nie ma sensu.

Tagi

Nieśmiało zachęcam:

Komentarze