Przerwa

Mam przerwę. Odpuściłem. Poniechałem. Lubię przymiotniki, a używam czasowników. Preferuję zdania złożone, a piszę krótkie; jednowyrazowe. Coś dziwnego się dzieje. Czuję niepokój. Mam przerwę nie dlatego, że czuję niepokój. Czuję niepokój dlatego, że mam przerwę. Mam przerwę w czytaniu.

Ostatni raz u spowiedzi byłem … Tak, ostatni raz u spowiedzi byłem*. Ostatnie słowo przeczytałem… Więcej słów nie pamiętam. I nie jest to moje ostatnie przeczytane słowo - butnie zakładam. Muszę, bo to ostatnie nie było specjalnie wybitne, skoro go nie pamiętam. A może powinienem pamiętać?

Mam przerwę w czytaniu, bo mam przerwę w myśleniu. Mam też martwą część mózgu, ale to nie ma związku z przerwą. Może ma jednak jakiś związek z niepokojem, który czuję, bo nie czytam i nie myślę?

Tak przyjemnie oddać się słuchaniu słów. Biernie chłonąć, bez refleksji. Dziwaczne może, ale tak teraz mam. Oglądam i słucham. Nie czytam i nie myślę. Używanie tak uniwersalnych zmysłów, jak wzrok i słuch jedynie do jałowego gapienia się i bezmyślnego słuchania to karygodne marnotrawstwo. To jak używanie WordPressa do robienia stron “Under construction”.

Multimedialne bachanalia mnie jednak tak po prawdzie mierżą. Czuję brak i potrzebę. Czytania przynajmniej, z myśleniem nie zamierzam szarżować - nie wszystko na raz. Od kilku tygodni zerkam na leżący na parapecie wyrzut sumienia, na Barańczaka, przełożonego na trzydziestej drugiej stronie. Nawet nie trzydziestej trzeciej, albo czterdziestej i czwartej. Nie ma nawet symbolu, jest za to podwójna helisa przyczynowo - skutkowa, której nie rozumiem.

Zmęczonym.

* Jako dziesięciolatek? Może później? Nie pomnę. I od początku kłamałem spowiednikowi. Zmyślałem jakieś banalne grzechy. A co miałem powiedzieć? Że jestem grzeczny i bezgrzeszny? Głupio mi było. A później przestało.

Tagi

Nieśmiało zachęcam:

Komentarze