Zbigniew Kruszyński - Kurator

Zachwycił mnie język tej powieści. Jakież mam szczęście — trafiłem na kolejnego utalentowanego autora. Może to wstyd, że poznaję go dopiero teraz, a debiutantem nie jest, ale nie zamierzam się wstydzić. Pozostanę bezwstydny, podobnie, jak niektóre postacie pojawiające się na chwilę w tej książce.

Zacytuję fragment opisu, opinii z okładki:

”Pięćdziesięcioletni mężczyzna kupuje sobie towarzystwo młodych kobiet. Aż [...]”

„Bohater tej powieści sponsoruje internetowe dziewki, płaci za seks, lecz [...]”

Sam z siebie nie napisałbym czegoś takiego, bo uznałbym to zbyt wiele fabuły zdradzające, za bardzo treściwe, konkretne, szczegółowe, za spoiler, jak się teraz mówi. Skoro to jednak jest na okładce, to i tak już się stało.

Książka może jednak rozczarować tych, którzy zbyt dosłownie potraktują te okładkowe anonse i kupią ją, spodziewając się pikantnych opisów wyuzdanego seksu. Seks jest, ale mocno umotywowany fabułą i opisany w tak delikatny sposób, że rozczaruje amatorów literackich figli w łóżku, czy gdziekolwiek indziej. Opisy seksu są równie atrakcyjne, co opisy kucharzenia, czy spacerów. Bez krzty ironii z mojej strony. Opisy wszystkich trzech działań po prostu są atrakcyjne.

Przypomniało mi się, jak w latach dziewięćdziesiątych poszedłem do kina na „Wielkie żarcie”. Żarł Marstroianni z trzema kolegami. Film na plakatach był reklamowany jako kipiący seksem i rozwiązłością; dekadencja w pełnej krasie. I dzięki temu sala kinowa była, jeśli dobrze pamiętam, pełna. Na początku. Do napisów końcowych zostały bodajże dwie osoby. Włączając mnie. Nie porównuję tu tego filmu z książką Kruszyńskiego, po prostu wyobraziłem sobie wrażenia, jakich doznałby czytelnik książek z cyklu „Greya twarzy pińcet” czy ile ich było, albo nawet koneser Henry’ego Millera i jego „Zwrotników”. I stąd skojarzenie z seansem filmowym sprzed ponad trzydziestu lat.

To niebanalna historia mężczyzny, a nawet człowieka. Bez wielkich tajemnic z przeszłości, za to z trudną, jak się okazuje teraźniejszością. Refleksyjnego i autorefleksyjnego. Wydawałoby, że silnego, twardego doświadczeniem codzienności przeżytych lat. Warto go poznać lepiej.

To opowieść o samotności i beznadziei. A jednocześnie o dojrzałości, odpowiedzialności, a może nawet o miłości, jak napisano na ostatniej stronie okładki:

”Bohater tej powieści sponsoruje internetowe dziewki, płaci za seks, lecz nadziewa się na miłość.” - Marek Bieńczyk.

Wydawnictwo: W.A.B.

Tagi

Nieśmiało zachęcam:

Komentarze